Fransjan de Waard
Sinds 2014 woon ik in de Aardehuis-wijk in Olst, samen met Estella Franssen, en om de week haar tienerzoon Lucas. Plus zijn hondje Lola. Ons huis is dus gasloos en op allerlei manieren van ecologische kwaliteit, dankzij het feit dat Estella zich vanaf het begin actief heeft ingezet voor het initiatief om zelf een duurzame wijk te bouwen. Het is een voorrecht om hier te mogen wonen, in de regio waar ik ben opgegroeid (Deventer), en een deel van Nederland waar nog relatief veel groene ruimte is.
Ik ben Wagenings ingenieur, en heb me vanuit mijn studie in de tropische bosbouw en voorlichtingskunde altijd beziggehouden met wat nu 'voedseltransitie' heet. Dat heb ik altijd als zelfstandig sociaal ondernemer gedaan - vroeger omdat er voor mijn eigenwijze visie geen werkgever te vinden was, en nu nog steeds omdat ik de vrijheid daarvan gewend ben.
Mijn werk komt direct voort uit mijn gedrevenheid voor de Aarde als paradijs, en haar te kunnen blijven bewonen met alles en iedereen die dat ook wil. Dat betekent heel veel uren maken, lang niet allemaal betaald, inmiddels zelden meer solo maar op heel veel manieren met anderen samen, en zo zoetjesaan met zichtbare impact. Als is het maar dat de permacultuur salonfähig is geworden, dat de bodem en het belang van bodemleven in beeld zijn gekomen, en dat er steeds bredere consensus is dat het allemaal anders moet: eerlijker, schoner, natuurlijker.
Ooit besteedde ik heel veel tijd aan hobbies als een zigeunerband en rugby, nu is mijn agenda best vol en ben ik zelf n dagje ouder. Maar zingen doe ik heel graag, als (hoge) tenor, tweewekelijks met een koortje in Olst, en 's zomers op Buitenkunst.
We blijven als Aardehuizers bezig met het verder vergroenen van onze eigen wijk, en de directe omgeving. In de ruimere omgeving help ik graag mee aan het verhogen van de biodiversiteit en de aanleg van eetbaar landschap. Dat is ook waarvoor ik me inzet als voorzitter van St. Eetbaar Olst-Wijhe.
Ik zie natuurlijk dat het in de hele wereld zo langzamerhand enorm pijn doet hoe we de Aarde blijven plunderen, en hoe de verschillen tussen arm en rijk steeds groter en perverser worden. Tegelijkertijd zie ik hoe overheden onmachtig zijn om de grote, urgente en complexe problemen aan te pakken. En ik ben enorm blij dat ik n paar jaar terug op een beweging ben gestuit die daar heel fundamenteel een antwoord op aan t formuleren is.
Voor mij heeft dat vooralsnog geleid tot de oprichting van Gebiedscoöperatie IJsseldal, waarin we oefenen met de ontwikkeling van een burgerlijk speelveld - naast de publieke en private sector - voor het beheer van een geografische regio. Vanuit de kennis, kunde, energie en beleving van inwoners en ondernemers in dat gebied, die allemaal stakeholder zijn van de waarde die daarin wordt belichaamd.
Deze beweging omvat onvoorstelbaar veel potentieel, en wordt dankzij de komende Omgevingswet in staat gesteld om heuse vernieuwingen te realiseren, waarmee we onze kansen op een leefbare toekomst niet verspelen of verkwanselen, maar naar behoefte leren in te vullen.
